Du låg skjeivande av angst på kne
og svetten rant som blo
og venene du hadde med
dei som i største ro
dei svikta då du trengte dei
du hadde gitt dei alt
dei valde minste motstands vei
og svikta då det gjalL
Og eg har tenkt det sko 'kje eg ha gjort
eg sko ha kjempa saman med deg
holdt rundt deg og tørka svetten bort
— gjort ka eg kunne for å gle deg.
Dei dømde deg te død og pine
spotta deg og lo
og ein av dei du kalla dine fornekta og bedro
Han svikta då du trengte han
du hadde gitt ham alt.
han var ein veik og vesal mann
som svikta då det gjalt.
Men eg vet at eg og svikte
fornekte og bedrar
eg gjer’kje det eg v et eg plikte
— eg e hjertelaus og hard.
e likasel for andres nød
ofte blind for venners sorg
ka bryr det meg dei andres død
min kulde e så fast ein 'borg.
Likavel e du lika gla' i meg
tilgir meg alle feilå mine
Stille tar du kappå di av deg
og tar te å vaska beina mine
Likavel e du lika gla' i meg
tilgir meg alle feilå mine
Stille tar du kappå di av deg
og tar te å vaska beina mine